Zo gebeurd er nog ns wat

Niels:
Sabine en ik hadden na veel cv's afgegeven te hebben in Newcastle eindelijk een uitnodiging voor een proefdag. Een cafetje genaamd monkey monkey monkey, een naam die later heel toepasselijk bleek. Omdat t gerund word door een aap. Wij helemaal speciaal een zwart t-shirt kopen(4 dollar!!!!Niet normaal) krijgen we op de ochtend van de proefdag een berichtje "we have filled the position, have a good day".
Ja ik ben het met je eens, wat een lul.
Sabine en ik waren hierdoor en door het gebrek van enig andere reactie uit alle andere tenten, aardig teleurgesteld. Sommige waren echt enthousiast en we hadden toch wel iets verwacht.. maar nee.
Het werd weer tijd voor een change of plans! We moeten om nog een 2e jaar visum te krijgen 88 dagen regionaal werk doen. Dat kunnen we net zo goed meteen doen, hebben we niet aan het eind van het jaar daar stress over en het brengt ook geld in het laadje!
En zo begon een geheel nieuwe zoektocht naar werk. Dit keer niet eentje van overal langsgaan, maar een van op de pc zoeken naar boederijen.
We moesten er eerst even achterkomen hoe je dit nou precies aanpakt.
De eerste dag hebben we open gesoliciteerd naar boederijen in regio's waar bijna een nieuw oogst en/of plant seizoen begint.
De tweede dag pakten we het anders en efficienter aan. Op gumtree jobs farm work zoeken in de regio van brisbane(effe wat warmer in de winter) en reageren op elke vacature die in de juiste regio zit. Bellen smsen en emailtjes, geen middel is ons te extreem om werk te vinden. Deze dag was al een stuk succesvoller, een paar reacties kwamen binnen en waren positief. De volgende dag nog 1 maal als een malle reageren en dit keer stroomden de reacties binnen.
We zijn, na wat gesms, aangenomen bij een strawberry farm vlak bij brisbane(uurtje landinwaards). Helemaal top! Klaar zijn we, dachten we.
Toen kregen we een reactie van een andere straberry farm, met een beter betaalde offer! Dus na wederom wat heen en weer gesms ook daar aangenomen. Makkelijke keuze natuurlijk.
Het enige echte nadeel aan deze baantjes was dat ze niet per uur werden betaald maar per kilo die je plukt. Alles leuk en wel, maar een betrouwbaar vast inkomen heeft altijd de voorkeur, ookal kan je eigenlijk meer verdienen met per kilo.
Daarna kregen we nog een sms terug van een franse man die ik al eerder aan de lijn had gehad. Hij is van een agency die je helpt om aan je farmwork dagen te komen, door je altijd werk aan te bieden. Ook hier weer wederom een strawberry farm. Maar dit maal niet alleen per kilo. Als wij willen gaan beginnen met werken moet het wel eventjes, maar alleen omdat het seizoen dan begint. Zodra we kunnen gaan inpakken krijgen we per uur betaald, en worden wij naar die klus verplaats. Mega chill! En als het seizoen ten einde loopt zorgen zij er voor dat we meteen elders weer kunnen beginnen en dus sws onze 88days kunnen halen. En 800+ dollartjes per week kunnen verdienen :)

Even iets anders;
Fietspaden in Ozzie, je zou het niet verwachten, maar ze zijn er. Helemaal goed natuurlijk dat gemeente hier zich inzet tot de promotie van fietsers.
Maar van de aanpak kunnen ze van ons dutchies nog wel wat leren. De fietspaden hier zijn namelijk niet echt fietspaden. Hier volgen een paar voorbeelden van hoe het niet moet:
1. Lekker op de fiets langs de snelweg...op de vluchtstrook. Ja, geloof het of niet maar dat is hier toch echt een fietspad. Heerlijk toch als er een vrachtwagen met 110kmpu 2 meter naast je langsscheurt! We hebben er tot nu toe 1 fietser gezien, hij had een kruiwagen bij zich voor zijn massieve ballen.
2. In de stad wordt er bij gebrek aan fietspad vaak op de stoep gefietst, wij zijn van mening dat dit als er wél een fietspad is óók de betere optie is. Dit fietspad is namelijk vaak op de parkeerstrook. Waardoor je super handig elke keer als er een auto geparkeerd staat de 50/60 of zelfs 80kmpu weg op moet sligeren om er om heen te gaan.
3. De gedeelde baan. "Dat moet kunnen toch" hoor ik je denken. Ergens in de bebouwde kom, 30kilometertjes per uur. En daar zou je gelijk in hebben als het hier niet op een slingerende(dus je kan niet ver vooruit kijken) 60/80 weg was. Mega veilig!


Het werk zoeken even achterwege latend gebeurden er ook nog andere toffe dingen!
Zo liepen Sabine en ik druk pratend bij ons vaste stekkie in Newcastle terug naar de van. Toen we opeens een "goeiemiddag" hoorde
 Altijd grappig random nederlanders tegenkomen, Susane en Arjen waren hun namen. Iets later spraken we ze aan en we spraken af die avond gezellig een biertje te doen.  Het werd een erg gezellige avond met lekker een paar wijntjes, een lekker muziekje en veel reisverhalen om te delen.  We hadden in tegegestelde richtingen gereisd dus veel kennis over vette plaatsen en dergelijke werd over en weer gedeeld. Ze hadden een paar surflessen geboekt en zouden nog wel evem blijven! Erg gezellig dus.
De volgende dag tegen het avondeten kwamen ze in gesprek met een ozzie, Frank, en waren we opeens met zijn 5en.. Ook een enorm aardige gast! Hij had huis en haard verlaten om met zijn bus te gaan reizen, zonder terugkeerdatum. "Ik ga ooit nog wel naar huis" zei hij. Wederom een leuke avond gehad, dit keer met zijn 5en! Lekker veel gekletst en veel spelletjes gedaan :)
De dag erna was nog een dag specialer, mijn neef Jeroen en zijn vriendin Ellie kwamen langs Newcastle! Ik had Jeroen al zeker driekwart jaar niet gexien en Ellie uberhaupt nog nooit ontmoed. Dit was echt heel tof!
Eerst hadden we lekker een drankje gedaan bij de queens warf hotel, een prachtig barretje aan de kade in de haven. Daarna gingen Jeroen en Ellie nog even boodschappen doen en wij zouden wachten tot ze terugkwamen om gezellig samen te eten.
We hadden al trek dus even popcorn maken tussendoor.
Dat bleek een goed plan, want het duurde best een tijdje voordat ze terugkwamen. Een verkeersopstopping was aan de hand in de stad. Niet heel erg natuurlijk want het eten werd er alleen maar lekkerder van.
En deze avond waren we opeens met zijn 7enen. En zoals je al kan voorspellen weer heel gezellig en veel spelletjes doen :)
Daarna lekker optijd naar bed.
De volgende morgen rond 7uur kwamen wij ons bed uit gesrompeld. Jeroen was al een uur op en kwam ons tegemoet lopen. "Wie is er sicked om te gaan zwemmen wordt ons gevraagd". Nou daar ben ik natuurlijk altijd wel voor in! De zee was zo vroeg nog best koud maar wel erg lekker. Dat er 3 meter hoge, snel opvolgende golven waren hielp ook zeker mee aan hoe goed het vol te houden was. Lekker een half uurtje gezwommen. Sabine en ik gingen nu nog even een paar uur in de bieb werk zoeken en daarna zouden we met zijn 3en gaan surfen.

Toen we aan het water stonden, surfplanken mee en zwemkleding aan, kregen we Jeroen zijn plan te horen. Niet hier in de golven hier vooraan maar bij die golven daar in de verte. En dan bedoel ik ook diep het water in, zeker 15/20 minuten peddelen. "De golven daar zijn wel echt hoog" werden we gewaarschuwd. Sabine besloot uiteindelijk toch niet mee te gaan vanwege de last van haar ribben. Eenmaal daar in het diepe water aangekomen waren de golven daar niet gewoon groot, maar gigantisch! De golven die alleen onder ons door bolden(dus niet surfbaar)tilden ons meters omhoog om vervolgens aan de andere kant weer als een speer naar beneden te glijden. Maar de golven die we wel konden pakken, mijn god zeg. Tussen de 5 en 7 meter waren ze zeker. Ik heb 1 serieuze kans gehad met mijn foam beginnersbord om er een te pakken maar ik ging mega hard op mn smoel.
Jeroen kwam de golf daarna als een speer voorbij gesurft! Echt super vet!
Maar mijn echter surfverhaal begint daarna pas. Ik was namelijk met mijn gevaalde poging enorm ver meegesleurt en ik moest dus heel ver weer terug peddelen om weer achter de branding te komen.
De branding is daar ongeveer 60 meter breed en de makkelijkste manier om terug te komen is om naar de buitenkant te peddelen en dan lang er omheen terug te gaan. Dat wilde ik ook heel graag, want door zon bewegende berg worden meegezleurt is geen pretje. Maar helaas was de timing niet bepaald perfect.
We hadden hiervoor zeker 15 minuten gewacht tot er een beetje een golf kwam. En natuurlijk toen we net in de branding lagen kwam er een mega set van deze reuzen op ons  af. De eersre twee kon ik nog net overheen peddelen. Maar die daarna sloegen nog wat eerder om. Precies op mij.
Ik deed daarna wat Jeroen me had verteld. Je surfplak laten gaan en zelf door de golf heen duiken. Als je plank breekt doordat er een ton water op valt is dat vervelend. Als jij breekt door dezelfde reden is dat nog veel vervelender. Zelfs onderwater voelde ik de kracht van de golf inslaan op het water. Manmanman. Ik scheet in mn broek.
Maar na een aantal van deze golfen te hebben overleefd begon de angst toch weg te zakken.
Daarna ben ik( met hulp van Jeroen) terug gepedeld naar de kant. Wat een ervaring!

Die avond was ons afscheid van al de lieve mensen met wie we een aantal dagen hadden gechilled. Hoe dat beter te doen dan met een bbq?
Aan het water met de lampjes van de haven industrie op de achtergrond. Een gepast afsluiten van 3 weken in Newcastle.

Sabine:
Het begon allemaal eigenlijk al in nederland. Op festivals en feestjes werd ik vaak missis lost and found genoemd en je zal vast wel raden waarom. Elke keer was ik wel iets kwijt, al was het niet gestolen dan was het wel per ongeluk door mezelf achtergelaten. Iets onschuldigs zoals een zonnebril tot aan belangrijkere dingen als mobieltjes en sleutels nog aan toe. Al na de een paar dagen in australie hebben ik en niels allebei een nieuwe matchende zonnebril gehaald, dit is wel echt nodig met die constante zon op je gezicht (wat heerlijk is). Maar al twee weekjes daarna kon mijn bijnaam weer tot zijn recht komen. Op de één of andere magische wijze ben ik ergens in currumbin mijn zonnebril kwijtgeraakt. Ik dacht waarschijnlijk in het winkelcentrum missch per ongeluk op het bankje laten liggen, of tijdens het helpen opstaan van niels toen niels wilde rennen voor de regen en vervolgens op z'n bek ging door een stenenplateau wat ineens belachelijk glad was geworden. Anyways, it was gone.

Een weekje geleden toen ik en niels naar anna bay gingen om te surfen had ik met de bus een raar iets. Het lukte me ineens niet meer om van zijn 1 naar zijn 2 te schakelen. Ik stresde hem nogal want ik dacht: hoe kan dit? En nog meer: wat nu? Er zitten allemaal auto's achter me en ik kom niet vooruit! Gelukkig kon ik even stoppen langs de weg, want daar was plek. Ik ging het weer opnieuw proberen en toen was er niks aan de hand, misschien deed ik iets verkeerd, drukte ik de koppeling niet goed in.. Toen niels de terugweg reed had hij precies hetzelfde maar het ging al snel gewoon goed, en voelde niet meer raar. We dachten het is vast niet zo erg want we hadden er daarna helemaal geen last meer van.

Gister hebben we dan toch eindelijk onze mooie newcastle beachspot verlaten waar we ons de afgelopen 2.5 week heerlijk vermaakt hebben. Iedere dag wel even naar het strand, lekker wandelen en zoals Niels al vertelde, heel veel chillings en daar sloten zich steeds meer mensen bij aan! Onze volgende bestemming was namelijk central coast, een plaatsje tussen newcastle en sydney in. We zijn naar een national park gereden, waar we een walk langs de coast maakte met, zoals we niet anders meer gewend zijn van australie, mooi uitzicht, mooie blauwe zee, mooie kliffen en rotsen.

Op de terugweg reden we naar een plekje ergens aan het water. Niels was aan het rijden en de versnellingspoke deed weer raar. Shit. Hij kreeg hem echt helemaal niet meer in zijn 1 of 2, maar ook niet in zijn 3 of 4.. Het pakte gewoon niet. We stonden echt midden op de weg bijna stil. Toch nog even aan de kant zetten. Wij begrepen niet waarom hij niet meer werkte en zaten er een beetje naar te kijken en tussen de openruimtes bij die versnellingspoke te voelen. Tot mijn grote verbazing vonden we daar ineens een aansteker tussen die we al vrij snel kwijt waren geraakt eerder en daarnaast heel veel propjes. Niels was aan zijn kant van de poke ook aan het voelen en je zal het niet verwachten: haalt na 2 maanden kwijt te zijn geweest, mijn verdwenen zonnebril eruit vandaan! Toch nog een beetje geluk bij een ongeluk!

We moeten echt naar de mechanic en daarnaast moeten we ook zo snel mogelijk de roadside assurance aanvragen voor het geval we niet meer vooruit kunnen en we gesleept moeten worden. Uiteindelijk na een paar keer opnieuw opstarten van de auto ging het wel weer, maar we zaten niet meer rustig in die auto. We kwamen terecht op een schattig plekje waar we uitkeken op de zee en mooie bootjes. Er waren echt enorm veel pelicanen wat er zo tof uit zag. We hebben daar voor het eerst geprobeert te koken op van die publiekelijke bbqplaten, die ze vrijwel door heel australie hebben, super handig! Iets wat minder handig om je pannen erop te zetten, dat werkte helaas niet, maar het was het proberen waard. Het idee was om na het eten te verhuizen naar een gratis camping, tot twee andere (ierse) backpackers naast ons kwamen staan en vertelde dat ze hier gingen overnachten. Oh mag dat? Een australier had de tip gegeven vertelde ze, dus dit werd dan ook onze overnachtingsp